ربع قرن ورشکستگی

 25

چند روزی هست که به کمک ضرب و تقسیمی که در مدرسه یاد گرفتم این عددها را محاسبه کردم و بدست آوردم (بهتر است بگویم از دست دادم) و نوشتم و از آنوقت به هر بهانه ای بهشان نگاه میکنم هی توی سرم بالا پایین میروم کم و زیادش میکنم و گاهی چندین بار بلند بلند تکرار می کنمشان تا بفهمم عددی که دارم میخوانم چیست!
خب حق دارم آخر بجز زمان مدرسه و آنوقت که توی درس ریاضی و گاه فیزیک و بعضا شیمی یکسری اعداد خیلی بزرگ بزرگ میدیدم دیگر مدتهاست که این عددها را نه دیده ام و نه شنیده ام ( لااقل توی زندگی من گذرشان نیفتاده!)
می گفتم که با خودم حساب میکردم اگر هرکدام ازین عددها یک هزار تومانی بود و این هزار تومانی ها را یکجا جمع میکردم.
بی خیال اصلا دارم هذیان میگم من حتی سیزده میلیون ریال را هم تابحال یکجا ندیده ام چه برسد به این اعداد غریب و بعید و ناآشنا.

اما می دانی این ها اعداد معمولی نیستند، یک بار دیگر برگرد و با دقت بخوان. اینها همان هایی هستند که در دادگاه این روزها مرا به جرم تلف شدن و تلف کردنشان و به حقی که داشتند و یا نداشتند! و در ازای سرمایه ی سوخته شان مجرم میپندارند و از من، منی که یک ورشکسته ی مطلقم داد میطلبند! حقشان را می خواهند. این ها همان سال ها و ماه ها و هفته ها و روزها و ساعت ها و دقیقه ها و ثانیه هایی هستند که من با وعده های دورتر دلشان را خوش کردم که صبر کنید شگفتانه ای در راه است! و موعود فرا می رسد و از رنجی که می برید گنجی حاصل خواهد شد.
و حالا گنج بماند، سود هم یک طرف بماند، اصل سرمایه را هم که اصلا حرفش را نزن. ورشکسته ی مطلقم، بدهکار محض، هیچ ندارم در بساط جز حسرت آنچه رفت و اندوه آنچه انتظارش مرا سوخت.